Έδωσα ψυχή στα αντικείμενα
κι άρχισα μαζί τους να μιλάω
Όχι πως απάντηση περίμενα
Ήθελα να πω απλά πονάω
σε κάποιον που σε έζησε μαζί μου
και ήξερε πως ήσουν η ζωή μου
Πού να τα πω
αυτά που έχω στην καρδιά μου φυλαγμένα
Τα σ’ αγαπώ
κι όλα τα λόγια μου τα παραπονεμένα
Δεν έχω άνθρωπο κανένα
Μόνο εσένα
Χάραξε κι εγώ κάνω διάλογο
με την κρύα κούπα του καφέ σου
Ξέρω πως αυτό είναι παράλογο
μα εσύ δεν ένιωσες ποτέ σου
τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου να χάνεις
Στην τρέλα , στην απόγνωση να φτάνεις
